مقالات ساختمانی

رقص آجر ها در ساختمان مسکونی آجر پوش تهران!

ajor
یکی از مشخصات عمده معماری بومی مسکونی ایران حفظ حریم خصوصی برای ساکنان می باشد که در گذشته از طریق معماری درونگرا که اغلب در اطراف یک باغ مرکزی خصوصی شکل می گرفت و به ندرت در چهره بیرونی ساختمان پنجره قرار می گرفت بوده است ، با این حال ، در زمان معاصر با رشد عمودی ساختمان ها استفاده از پنجره ها در نمای ساختمان متداول شده است ، و حفظ حریم خصوصی از کیفیت چندانی برخوردار نیست ، شواهد این ادعا بالکن هایی هستند که توسط ساکنین پوشیده شده اند و نمای ساختمان را بد شکل کرده اند.

در این طراحی از شبیر موسوی و امیر رضا فاضل سعی به حداکثر رساندن حریم خصوصی با استفاده از بافتی ریتمیک و کاربرد ساده ترین و بومی ترین مصالح یعنی آجر به شیوه ای متفاوت در نمای بیرونی شده است که همین طراحی و ترکیب منحصر به فرد بود که توانست جایزه ی جهانی آجر بریتانیا و در جایزه معمار سال ۹۴ به عنوان پروژه ی تقدیر شده ی بخش آپارتمان مسکونی را از آن خود کند .
در این ساختمان برای ایجاد حداکثر محرمیت در عین پاسخگویی به سایر نیازها مانند کنترل شدت نور، محدود کردن دید از بیرون به درون، ساماندهی ظاهر آشفته تراس در نما و کاهش صوت مزاحم ناشی از بافت پرتردد اطراف به نظر می رسید پاسخ، پوشاندن توده معماری با پوسته ای مشبک باشد.
از آنجا که آجر همواره به عنوان یک مصالح بومی پاسخگو به نیازهای اقلیمی ایران، در ایجاد بافت های متنوع بی‌شماری به کار رفته است، آجر به عنوان مصالح اصلی نما انتخاب شد.

در گذشته بازشوها به ندرت در وجوه خارجی بنا دیده می شدند. اما در معماری مسکونی معاصر پنجره ها به گذر اصلی باز می‌شوند و با رشد عمودی آپارتمان‌ها می‌توان گفت محرمیت به کیفیتی گم شده بدل گشته است، مصداق این امر، تراس های متعددی در همسایگی پروژه است که با مصالح مات پوشانده شده‌اند، تا دید را از ساختمان های مقابل محدود کنند.

تیم طراحی، در ابتدا با چالش های متعددی رو به رو بود:
پیش از اینکه کار به تیم طراحی ارجاع داده شود، سازه بنا توسط تیم دیگری طراحی و اجرا شده بود.
قوانین بسیار محدود کننده شهرداری تهران.

نقش معمار در این شرایط، غلبه بر چالش‌های مذکور برای ایجاد طرحی است که به نیازهای استفاده‌کنندگان پاسخ می‌دهد. راهکاری که بدین منظور انتخاب شد را می‌توان در این جمله خلاصه کرد: باز تعریف الگوهای بومی برای خلق یک معماری منحصر به فرد متناسب با نیازهای انسان ایرانی امروز.

بر خلاف بافت های مشبک آجری مرسوم با روزنه هایی با ابعاد ثابت، در این پروژه با طراحی یک بافت جدید در عین مدولار بودن نما امکان دست یافتن به درجات مختلفی از بازشوها بر حسب نیاز فراهم می گردد.
طراحی پوسته آجری از بستر پروژه تاثیر پذیرفته به گونه ای که سعی شده بافت نما بازتابی از خط آسمان نامنظم بستر اطراف باشد و همچنین بازشوها بر اساس دیدهای مطلوب و نا مطلوب همسایگی جانمایی شده است.

تغییر زاویه چرخش آجرها این فرصت را به وجود آورد که بتوان گشودگی های متنوع در پوسته ایجاد کرد. زاویه های چرخش به دقت از طریق گفت و گویی میان درون و بیرون با در نظر گرفتن جهت تابش خورشید، نور روز و میزان مزاحمت آپارتمان‌های مقابل تنظیم شده اند.
فرم پیچیده نما، زمان کم اجرا و شرایط اقتصادی پروژه تیم طراحی را به فکر فرو انداخت تا به دنبال روشی جدید برای ساخت این پوسته باشد. بدین ترتیب اجرای خشکه نما به وسیله سوراخ کردن آجرها روشی مناسب به نظر رسید.

نرم افزارهای طراحی پارامتریک، طراحی و اجرای بافت نما را تسهیل کردند. بر خلاف فرم پیچیده نما پروسه ساخت به راحتی توسط کارگران ساده از طریق تهیه دستورالعمل های ساده توسط یک سیستم کدگذاری قابل اجرا گردید.
آجر این مشخصه منحصر به فرد را داراست که تنها توسط استفاده از یک مصالح، نمایی پویا ایجاد کند. معماری از درون و بیرون دایماً زنده است، بافت رنگی نما در طول روز به صورت متداوم تغییر می کند و کیفیت های مختلفی از نور و سایه را به نمایش می گذارد، در حالیکه فضاهای داخلی نیز همین را تجربه می کنند.

بازگشت به لیست

نوشته های مشابه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *